ταχύ-

ΝΜΑ

α' συνθετικό πολλών λέξεων όλων τών περιόδων τής Ελληνικής, που ανάγεται στο επίθ. ταχύς και προσδίδει στο β' συνθετικό την ιδιότητα τού γρήγορου (πρβλ. ταχυ-κίνητος, ταχύ-πους), τού πρόωρου, τού εσπευσμένου (πρβλ. ταχύ-γαμος, ταχύ-γηρος), τού αιφνίδιου (πρβλ. ταχυ-θάνατος) ή τού εύκολου (πρβλ. ταχυ-άλωτος, ταχύ-πεπτος). Το επίθ. εμφανίζεται ως α' συνθετικό και σε ορισμένους ξεν. όρους που έχουν εισαχθεί στη Νέα Ελληνική ως αντιδάνειοι (πρβλ. ταχυ-καρδία < αγγλ. tachy-cardia, ταχύ-μετρο < αγγλ. tachy-meter).

ΣΥΝΘ. (Α' συνθετικό) ταχύγλωσσος, ταχυγράφος, ταχυδρόμος, ταχυεργής, ταχυεργός, ταχυθάνατος, ταχυκίνητος, ταχυμαθής, ταχύνους, ταχύπλοος, ταχύπορος, ταχύπους, ταχύπτερος

αρχ.

ταχυάλωτος, ταχυβάδιστος, ταχυβάμων, ταχυβάτης, ταχύβλαστος, ταχύβουλος, ταχύγαμος, ταχύγηρος, ταχύγονος, ταχύγουνος, ταχυδάκρυς, ταχυήρης, ταχύιππος, ταχυκατάφορος, ταχυκίνησις, ταχυκρίσιμος, ταχύλογος, ταχυμάχης, ταχύμηνις, ταχύμοιρος, ταχυναυτώ, ταχυπέτης, ταχυπνοώ, ταχύπομπος, ταχύπτερνος, ταχυπτερορρυώ, ταχύπωλος, ταχύρεμβος, ταχύρροθος, ταχύρρους, ταχύρρωστος, ταχύσκαρθμος, ταχύτεκνος, ταχυτόκος, ταχυφάρμακον, ταχυφυής, ταχύφωνος, ταχυχειλής, ταχύχειρ

αρχ.-μσν.

ταχυδινής, ταχυμετάβολος, ταχύμορος, ταχύμυθος, ταχυπειθής, ταχύποτμος, ταχυστροφάλιγξ, ταχυφθίμενος

μσν.

ταχυγλωττία, ταχυδαής, ταχυήκοος, ταχυκάρδιος, ταχύλαλος, ταχυμάραντος, ταχυπαθής, ταχύπεπτος, ταχυπήκοος, ταχυρρεπής, ταχύρροπος, ταχυσκελής, ταχυστρεφής, ταχυσυγχώρητος, ταχυφθίμενος, ταχύφραστος

μσν.- νεοελλ.

ταχυφαγία

νεοελλ.

ταχυβόλος, ταχυγενεσία, ταχυκαής, ταχυκαρδία, ταχύμαθος, ταχυπιεστήριο, ταχύρρυθμος, ταχύσκαπτο, ταχυσκόπιο, ταχυσυστολία, ταχυσφυγμία, ταχύμετρο, ταχυπαλμία, ταχυφημία, ταχυφυλαξία, ταχυχάλυβας.